به ساعت که نگاه می کنی جز سه تا عقربه و ترتیب ارقام 1 تا 12 چیز دیگه ای نمی بینی. من نمی دونم این ساعت حوصلش سر نمی ره که صبح تا شب فقط می شینه و زمان رو بخش و هجی میکنه. عجبا، با اون یه مثقال باتری عجب ظرفیتی داره. تو ذهنم مجسم می کنم که چه حالی میداد من روی مرکز یه دایره بودم و کره زمین هم روی محیط دایره، اون وقت با یه طناب به اندازه ی شعاع یه دایره دستم رو می رسوندم به کره زمین و شروع می کردم با حرکت مچ به چرخوندن کره زمین روی محیط دایره. درست عین اونایی که می خوان ذغال چاق کنن واسه قلیون. منم کره زمین رو چاق می کردم واسه زمان. تازه یه تشابه جالبی هم بین قلیون و زمان هست و اونم اینه که جفتشون فقط بلدن از عمر آدم کم کنن. راستی که خدا چه عقلی به بنده هاش داده، ببین که با ساعت زمان رو چه جوری ساختن. با حساب کتاب و کمترین اشتباه. ببین ساعت چه زیبا سرش تو کار خودشه و چه جوری زمان رو می سازه و محاسبه می کنه. کاش آدما همون طور که زمان رو با تفکر درست ساختن، زمانه رو هم اینطوری می ساختن. همون طور که ساعت واسه همه برابر می شماره کاش زمانه هم غنی و فقیر، سفید و سیاه و نژادها رو با هم برابر می شمرد. کاش زمونه هم سهم همه رو برابر تقسیم می کرد مثل ساعت که چرخش عقربش رو بین همه ی اعداد روی صفحه اش مساوی تقسیم می کنه. واقعا این آدما جالبن. هر نوع ماشینی رو برای کار صحیحش می تونن تنظیم کنن ولی تو تنظیم خودشون گیرن و دست از پا درازتر. ولی اینا غصه نداره چون ساعت هم یه روزی به اجبار زمان باتریش تموم می شه و مجبوره واسه توقف فقط یه عدد رو انتخاب کنه.

                                                                                                                                  مسافر